Vrijdag 8 augustus
Mijn vakantie begon vanmiddag. Operatie tas inpakken was begonnen. Ik moet zeggen dat ik voor mijn doen heel weinig mee had. Toch maar even Karin bellen. Veel tips gekregen en uiteindelijk was ik op zich wel tevreden met het resultaat. Het liefst had ik allemaal, vooral vrouwelijke, kleding meegenomen en liters make-up, maar deze vakantie zit anders in elkaar!
Eén vrouwelijke outfit, daar moet ik het mee doen. Hihi! Verder een heerlijke joggingbroek en mijn wandelbroek lag al bij Papa thuis. Na mijn I-pod opgeladen te hebben vertrok ik naar Amsterdam. Rowan, een lief vriendinnetje, reisde met me mee. Want zij had daar een afspraakje met een jongen. Lachen, gieren, brullen natuurlijk, want zij zag er picobello uit en werd constant nagekeken. Ik daarentegen met mijn mega stoere mannelijke wandelschoenen, joggingbroek, slobbervest en mijn haar onder mijn muts verborgen, viel daarbij vrijwel in het niet, hihi. Na een dikke knuffel liet ik Rowan achter op het station en vervolgde mijn reis naar Papa en Karin.
Op metrostation Ganzenhoef stond ik even stil. Ja hoor, het was alweer raak, ik werd bekeken. Langzaam kwam hij dichterbij totdat hij naast me stond, dus ik zei “Hoi”. Hij ook. Helemaal niet onaantrekkelijk, tanden uit elkaar plus een gouden voortand. Hij zei: “Je weet vast wel wat ik wil”, waarop ik zei: “Een sigaretje”? Hij: “Nee, dat bedoel ik niet”. Ik: “Nou, ik heb ook geen joint bij me”. Hij: “Je weet wel wat ik wil. Waarop ik zei: “Nee hoor, daar doe ik niet aan. Mijn vriendje zit thuis”. “Oh jammer”, was zijn reactie. Na nog een tijd aangestaard te worden, was ik het zat (is dit nu dominant mannengedrag of zo?) en liep weg.
Nog geen vijf minuten later, ik liep met een big smile over straat, kwam er opnieuw iemand achter mij aan. De eerste vraag was: “Heb je Surinaams bloed…?” Ik zo: “Nee, ik ben een echte Horinees, uhh, Hollandse”. Hij: “Je hebt echte hele mooie rondingen”. Tja, zo kan je ook iemand aanspreken, haha. Gelukkig was ik daarna veilig in de flat Grubbehoeve. Toen bleek dat ik teveel kleren mee had. Verschrikkelijk haha, maar goed mijn tas stond klaar en ik dronk even lekker koffie met Karin. Karin en ik deden een dutje en rond half acht kreeg ik de opdracht om de goulash op te warmen. Intussen werd Maartje opgehaald. Ons laatste avondmaal was heerlijk en de voorbereidingen gingen verder. Rond de klok van kwart over elf, na de laatste kop koffie, begon de verhuizing van onze vakantiebagage van het huisje naar de gang, van de gang naar de lift, van de lift naar de hal, van de hal naar buiten en vanuit daar, hop, de auto in.
Om 23.44 uur vertrokken we, vijftien minuten voor op het schema. Maar net op de snelweg, hoe is het mogelijk, moet ons overkomen, stonden we in de file. Desondanks viel ik in slaap en werd wakker toen we de eerste plaspauze hielden. Papa die wilde bewegingen aan het maken was om een beetje fit te blijven, zorgde ervoor dat plots het licht van de lantaarn uitging. Of dat nou kwam door zijn oerkrachten, of dat de lantaarn op beweging reageert, geen idee. Uiteindelijk heb ik drie stops bewust meegemaakt. Want ik lag net als mijn grote zus heerlijk te ronken.
Mijn vakantie begon vanmiddag. Operatie tas inpakken was begonnen. Ik moet zeggen dat ik voor mijn doen heel weinig mee had. Toch maar even Karin bellen. Veel tips gekregen en uiteindelijk was ik op zich wel tevreden met het resultaat. Het liefst had ik allemaal, vooral vrouwelijke, kleding meegenomen en liters make-up, maar deze vakantie zit anders in elkaar!
Eén vrouwelijke outfit, daar moet ik het mee doen. Hihi! Verder een heerlijke joggingbroek en mijn wandelbroek lag al bij Papa thuis. Na mijn I-pod opgeladen te hebben vertrok ik naar Amsterdam. Rowan, een lief vriendinnetje, reisde met me mee. Want zij had daar een afspraakje met een jongen. Lachen, gieren, brullen natuurlijk, want zij zag er picobello uit en werd constant nagekeken. Ik daarentegen met mijn mega stoere mannelijke wandelschoenen, joggingbroek, slobbervest en mijn haar onder mijn muts verborgen, viel daarbij vrijwel in het niet, hihi. Na een dikke knuffel liet ik Rowan achter op het station en vervolgde mijn reis naar Papa en Karin.
Op metrostation Ganzenhoef stond ik even stil. Ja hoor, het was alweer raak, ik werd bekeken. Langzaam kwam hij dichterbij totdat hij naast me stond, dus ik zei “Hoi”. Hij ook. Helemaal niet onaantrekkelijk, tanden uit elkaar plus een gouden voortand. Hij zei: “Je weet vast wel wat ik wil”, waarop ik zei: “Een sigaretje”? Hij: “Nee, dat bedoel ik niet”. Ik: “Nou, ik heb ook geen joint bij me”. Hij: “Je weet wel wat ik wil. Waarop ik zei: “Nee hoor, daar doe ik niet aan. Mijn vriendje zit thuis”. “Oh jammer”, was zijn reactie. Na nog een tijd aangestaard te worden, was ik het zat (is dit nu dominant mannengedrag of zo?) en liep weg.
Nog geen vijf minuten later, ik liep met een big smile over straat, kwam er opnieuw iemand achter mij aan. De eerste vraag was: “Heb je Surinaams bloed…?” Ik zo: “Nee, ik ben een echte Horinees, uhh, Hollandse”. Hij: “Je hebt echte hele mooie rondingen”. Tja, zo kan je ook iemand aanspreken, haha. Gelukkig was ik daarna veilig in de flat Grubbehoeve. Toen bleek dat ik teveel kleren mee had. Verschrikkelijk haha, maar goed mijn tas stond klaar en ik dronk even lekker koffie met Karin. Karin en ik deden een dutje en rond half acht kreeg ik de opdracht om de goulash op te warmen. Intussen werd Maartje opgehaald. Ons laatste avondmaal was heerlijk en de voorbereidingen gingen verder. Rond de klok van kwart over elf, na de laatste kop koffie, begon de verhuizing van onze vakantiebagage van het huisje naar de gang, van de gang naar de lift, van de lift naar de hal, van de hal naar buiten en vanuit daar, hop, de auto in.
Om 23.44 uur vertrokken we, vijftien minuten voor op het schema. Maar net op de snelweg, hoe is het mogelijk, moet ons overkomen, stonden we in de file. Desondanks viel ik in slaap en werd wakker toen we de eerste plaspauze hielden. Papa die wilde bewegingen aan het maken was om een beetje fit te blijven, zorgde ervoor dat plots het licht van de lantaarn uitging. Of dat nou kwam door zijn oerkrachten, of dat de lantaarn op beweging reageert, geen idee. Uiteindelijk heb ik drie stops bewust meegemaakt. Want ik lag net als mijn grote zus heerlijk te ronken.
Hardangervidda
Hardangervidda in Noorwegen is de grootste hoogvlakte van Europa.
Het is een natuurgebied dat ongeveer 8000 km² groot is en zich uitstrekt over delen van de provincies Hordaland, Telemark en Buskerud.
Aan haar grenzen liggen in het zuiden het dorpje Roldal in de gemeente Odda en in het noorden Finse aan de spoorlijn Bergensbanen.
In het noorden liggen de plaatsen Eidfjord en Geilo. Aan de zuid-oostkant van Hardangervidda ligt Tinn en Rjukan. Ten westen ligt Odda.
Het centrale gedeelte ligt op een hoogte van 1200-1400 meter. Aan de randen liggen bergtoppen die aan de noordkant oplopen tot bijna 1900 meter: de Hardangerjøkulen. Een deel van het gebied, 3422 km², vormt sinds 1981 het Nationaal Park Hardangervidda. Daarmee is het het grootste nationaal park van Noorwegen.
De hoogvlakte is het restant van een berggebied dat in de ijstijden door gletsjers is afgesleten. Aan die gletsjers dankt het gebied zijn huidige vorm met grote open vlaktes, rustieke meren en aan de rand hoge toppen. De hoogvlakte is (vrijwel) boomloos, en het hele jaar door kunnen in de hogere gebieden sneeuwresten liggen. Behalve in de zomer ligt de hoogvlakte altijd bedekt onder een dik pak sneeuw.
De Hardangerjøkulen is met een oppervlakte van 73 km² tegenwoordig de grootste gletsjer in het gebied. Deze gletsjer ontstond circa 2000-3000 jaar geleden, het is geen restant van de gletsjers die het gebied vormden.
In het westelijke deel van de Hardangervidda valt de meeste neerslag. Dat deel kent dan ook een grote plantenrijkdom. Het oostelijke deel is relatief droog. Op de Hardangervidda leeft de grootste groep wilde rendieren van Noorwegen, naar schatting 10.000 dieren.
De berg Hårteigen domineert de westzijde van Hardangervidda. Op de Hardangervidda zijn vele meren zoals Møsvasnet, Mårvatnet, Gøystavtnet en Kaldovdfjorden. Op Hardangervidda zijn ook diverse hutten van de Den Norske Turistforening.
Hardangervidda in Noorwegen is de grootste hoogvlakte van Europa.
Het is een natuurgebied dat ongeveer 8000 km² groot is en zich uitstrekt over delen van de provincies Hordaland, Telemark en Buskerud.
Aan haar grenzen liggen in het zuiden het dorpje Roldal in de gemeente Odda en in het noorden Finse aan de spoorlijn Bergensbanen.
In het noorden liggen de plaatsen Eidfjord en Geilo. Aan de zuid-oostkant van Hardangervidda ligt Tinn en Rjukan. Ten westen ligt Odda.
Het centrale gedeelte ligt op een hoogte van 1200-1400 meter. Aan de randen liggen bergtoppen die aan de noordkant oplopen tot bijna 1900 meter: de Hardangerjøkulen. Een deel van het gebied, 3422 km², vormt sinds 1981 het Nationaal Park Hardangervidda. Daarmee is het het grootste nationaal park van Noorwegen.
De hoogvlakte is het restant van een berggebied dat in de ijstijden door gletsjers is afgesleten. Aan die gletsjers dankt het gebied zijn huidige vorm met grote open vlaktes, rustieke meren en aan de rand hoge toppen. De hoogvlakte is (vrijwel) boomloos, en het hele jaar door kunnen in de hogere gebieden sneeuwresten liggen. Behalve in de zomer ligt de hoogvlakte altijd bedekt onder een dik pak sneeuw.
De Hardangerjøkulen is met een oppervlakte van 73 km² tegenwoordig de grootste gletsjer in het gebied. Deze gletsjer ontstond circa 2000-3000 jaar geleden, het is geen restant van de gletsjers die het gebied vormden.
In het westelijke deel van de Hardangervidda valt de meeste neerslag. Dat deel kent dan ook een grote plantenrijkdom. Het oostelijke deel is relatief droog. Op de Hardangervidda leeft de grootste groep wilde rendieren van Noorwegen, naar schatting 10.000 dieren.
De berg Hårteigen domineert de westzijde van Hardangervidda. Op de Hardangervidda zijn vele meren zoals Møsvasnet, Mårvatnet, Gøystavtnet en Kaldovdfjorden. Op Hardangervidda zijn ook diverse hutten van de Den Norske Turistforening.
Hardangervidda, augustus 2008
Dagboek Diede Bakker
Dagboek Diede Bakker
|
|
|
Zaterdag, 9 augustus
Op dit moment zijn we aan het wachten tot dat de boot gereed is om ons te ontvangen. We hebben even heerlijk door het plaatsje Hirtshals in Denemarken gelopen. Prachtig uitzicht op de zee en een heerlijke frisse wind. In de cafés hier mag nog gerookt worden.
Eenmaal op de boot, wat trouwens net de Titanic was, mochten we plaats nemen in de ruimte ‘Catch Me If You Can’. Hier mochten we zoveel eten als we maar konden! Het was echt heerlijk, er was echt van alles wat. De knakworst is echter niet aan te raden. Meel met vleespoeder volgens Paps.
Op dit moment zijn we aan het wachten tot dat de boot gereed is om ons te ontvangen. We hebben even heerlijk door het plaatsje Hirtshals in Denemarken gelopen. Prachtig uitzicht op de zee en een heerlijke frisse wind. In de cafés hier mag nog gerookt worden.
Eenmaal op de boot, wat trouwens net de Titanic was, mochten we plaats nemen in de ruimte ‘Catch Me If You Can’. Hier mochten we zoveel eten als we maar konden! Het was echt heerlijk, er was echt van alles wat. De knakworst is echter niet aan te raden. Meel met vleespoeder volgens Paps.
Hikers:
Maartje Bakker
Karin Moor
Leendert Bakker
Diede Bakker
Maartje Bakker
Karin Moor
Leendert Bakker
Diede Bakker
We gingen een rondje maken…. Eenmaal op het buitendek vlogen we zowat van boord, echt een knoertharde megawind. Maart en ik, die een beetje misselijk waren, wilden graag weer terug naar onze plek. Daar werd trouwens heel hard gewerkt, want door dat lopend buffet werden veel borden en bekers gebruikt. Die werden continu afgeruimd.
Eenmaal van boord lag ik heerlijk in de auto te ronken en werd wakker toen we op de tussenstopcamping arriveerden. Het stikte er van de Nederlanders. We hadden onze ideale plek gevonden en bouwden onze tenten op. Maart en ik spotten een heel brutaal eekhoorntje die heen en weer hopte en heen en weer vloog van boom tot boom. Misschien hield ie ons in de gaten voor eten.
Maart en ik namen een douche. Het duurde nog een tijdje voordat we konden douchen. Het kostte tien kronen om drie minuten te douchen, dus € 1,25. Eerst haalde Maartje het geld, toen bleek dat je gepast moest betalen, dus ik naar de receptie waar ik voor mijn gevoel nog vijftien minuten moest wachten op mijn beurt. De douche was overigens perfect.
Als avondmaal hadden we typisch iets Noors….. Een pannenkoekachtig iets met iets wit zoets er in. ‘Lefse’ heet het. Na nog wat koffie doken we ons bed in. Uiteraard heb ik die nacht Papa uitbundig horen slapen.
Zondag, 10 augustus
We zouden vroeg opstaan, maar het was rond half negen, negen uur dat er leven in ons kamp kwam. Helaas wisten we op dat moment al dat we de bus naar onze startplek zouden missen. Maart en ik, die eigenlijk een beetje aan het niksen waren, kregen de opdracht om ergens links naast het toiletgebouw koffie te zetten. Op een gegeven moment plofte Karin bij ons neer en fati kwam aangecrosst met de auto. We dronken koffie en vervolgden onze reis naar ´het begin´ van de tocht.
Eenmaal van boord lag ik heerlijk in de auto te ronken en werd wakker toen we op de tussenstopcamping arriveerden. Het stikte er van de Nederlanders. We hadden onze ideale plek gevonden en bouwden onze tenten op. Maart en ik spotten een heel brutaal eekhoorntje die heen en weer hopte en heen en weer vloog van boom tot boom. Misschien hield ie ons in de gaten voor eten.
Maart en ik namen een douche. Het duurde nog een tijdje voordat we konden douchen. Het kostte tien kronen om drie minuten te douchen, dus € 1,25. Eerst haalde Maartje het geld, toen bleek dat je gepast moest betalen, dus ik naar de receptie waar ik voor mijn gevoel nog vijftien minuten moest wachten op mijn beurt. De douche was overigens perfect.
Als avondmaal hadden we typisch iets Noors….. Een pannenkoekachtig iets met iets wit zoets er in. ‘Lefse’ heet het. Na nog wat koffie doken we ons bed in. Uiteraard heb ik die nacht Papa uitbundig horen slapen.
Zondag, 10 augustus
We zouden vroeg opstaan, maar het was rond half negen, negen uur dat er leven in ons kamp kwam. Helaas wisten we op dat moment al dat we de bus naar onze startplek zouden missen. Maart en ik, die eigenlijk een beetje aan het niksen waren, kregen de opdracht om ergens links naast het toiletgebouw koffie te zetten. Op een gegeven moment plofte Karin bij ons neer en fati kwam aangecrosst met de auto. We dronken koffie en vervolgden onze reis naar ´het begin´ van de tocht.
Door een rugzak tussen ons in was Maartje in de auto in de verste verten niet te zien. Dus viel ik in slaap en werd wakker van mijn eigen kwijl. De omgeving is echt prachtig. Zelfs de tunnel van 4,3 meter breed was binnen groots. Helaas, toen we op de startplek aankwamen regende het knoerthard. We dronken in de hut nog een kop koffie met een heerlijk iets erbij. Daarna maakten we ons gereed voor de wandeltocht. Ik schat dat we na een uur klaar waren want fati moest nog zo´n tien keer heen en weer lopen om van alles uit de auto te pakken.
Het begin van Hardangervidda, dag 1
Het begon gelijk met een ware uitdaging. Ook wel de ´helling proef´ genoemd. Maartje haar hart begaf het tijdens het stijgen bijna en bonkte bijna via haar keel naar buiten zo hard. Eenmaal boven begon de tocht in een mist die eigenlijk de hele tijd aanhield. Desondanks hadden we ook heldere momenten en de uitzichten daarvan waren onbeschrijfelijk mooi.
Trouwens, het is geen normale trektocht, dat bleek toen we over rotsen moesten lopen en later ook nog eens een mega stroming moesten oversteken. Bovendien waren we het pad bijna kwijtgeraakt, zo hielden we de spanning er in. Toen we een soort van gletsjer gepasseerd waren en eindelijk het meer aan onze rechterhand hadden, zetten we de tenten op. De tent van Papa en Karin bleek niet waterdicht en bij die van Maartje en mij wilde het water van de onderkant naar binnen. Het regende dat het goot.
O ja, we waren rond vier uur ´s middags vertrokken, rond acht uur hebben we de tent opgezet en rond negen uur aten we Miss Piggy Vlechten van Globetrotter bestemd voor twee personen. Maar dat was genoeg voor vier personen! Rond tien uur gingen we slapen. Het regende constant en ik moest nog keihard lachen om Maartje.
Het begon gelijk met een ware uitdaging. Ook wel de ´helling proef´ genoemd. Maartje haar hart begaf het tijdens het stijgen bijna en bonkte bijna via haar keel naar buiten zo hard. Eenmaal boven begon de tocht in een mist die eigenlijk de hele tijd aanhield. Desondanks hadden we ook heldere momenten en de uitzichten daarvan waren onbeschrijfelijk mooi.
Trouwens, het is geen normale trektocht, dat bleek toen we over rotsen moesten lopen en later ook nog eens een mega stroming moesten oversteken. Bovendien waren we het pad bijna kwijtgeraakt, zo hielden we de spanning er in. Toen we een soort van gletsjer gepasseerd waren en eindelijk het meer aan onze rechterhand hadden, zetten we de tenten op. De tent van Papa en Karin bleek niet waterdicht en bij die van Maartje en mij wilde het water van de onderkant naar binnen. Het regende dat het goot.
O ja, we waren rond vier uur ´s middags vertrokken, rond acht uur hebben we de tent opgezet en rond negen uur aten we Miss Piggy Vlechten van Globetrotter bestemd voor twee personen. Maar dat was genoeg voor vier personen! Rond tien uur gingen we slapen. Het regende constant en ik moest nog keihard lachen om Maartje.
Ze lag er zo schattig bij, met een muts op, zo lief gewoon! Karin en Papa dachten dat we dronken waren omdat ik uiteraard de echte Diederlach lachte.
Maandag 11 augustus, dag 2
Ik heb het volgens mij nog nooit zo koud gehad. Op een gegeven moment was alles klam en mijn hoofd voelde bevroren aan. Een tip van mijn grote lieftallige zus was dat ik mijn hoofd in mijn slaapzak moest stoppen. Het hielp iets, maar mijn thermotrui, fleece en pyjamabroek wilden mijn lichaamswarmte niet vasthouden. Ondertussen voelde mijn heup als gebroken aan. Op mijn rug liggen durfde ik niet, want dan was ik bang dat mijn slaapzak nat zou worden. Als Maartje en ik bil aan bil lagen, vond Maartje dat het wel wat warmer was. Misschien in het vervolg wat dichter tegen elkaar aan liggen…..
Maandag 11 augustus, dag 2
Ik heb het volgens mij nog nooit zo koud gehad. Op een gegeven moment was alles klam en mijn hoofd voelde bevroren aan. Een tip van mijn grote lieftallige zus was dat ik mijn hoofd in mijn slaapzak moest stoppen. Het hielp iets, maar mijn thermotrui, fleece en pyjamabroek wilden mijn lichaamswarmte niet vasthouden. Ondertussen voelde mijn heup als gebroken aan. Op mijn rug liggen durfde ik niet, want dan was ik bang dat mijn slaapzak nat zou worden. Als Maartje en ik bil aan bil lagen, vond Maartje dat het wel wat warmer was. Misschien in het vervolg wat dichter tegen elkaar aan liggen…..
De wekker ging…… Het is zes uur blèrde Maartje!! Beetje wazige response en rond tien uur, toen het al ongeveer drie uur aan het regenen was, besloot Karin dat we toch maar moesten gaan. De pannenkoeken en de koffie werden gebakken en gezet. Met z’n allen in de tent van Papa en Karin werd er uitbundig gegeten. Nadat de tent van Maartje en mij ingepakt was, begon de kou door te dringen. We besloten met gym van Goedemorgen Nederland te starten. Heftig in beweging waren we, kuch kuch…. Ik had ondertussen mijn gereedklare tas al om en rond de klok van twaalf uur ’s middags vervolgden zij onze tocht in de regen. Het was nog steeds niet gestopt.
We kwamen twee vrouwelijke tegenliggers tegen die door de mist en regen besloten hadden terug te keren. Later was ik het ernstig met hun eens. We kwamen bij een hindernis. De T-tjes, die we moesten volgen, gingen verder achter de rivier.
We kwamen twee vrouwelijke tegenliggers tegen die door de mist en regen besloten hadden terug te keren. Later was ik het ernstig met hun eens. We kwamen bij een hindernis. De T-tjes, die we moesten volgen, gingen verder achter de rivier.
Ik hoorde onze roofvogels van de vorige dag nog nabrullen en was blij dat ze geen schade aan onze spullen en ons hadden toegebracht. We kwamen ongeschonden de rivier over. We hadden nog geen uur gelopen en mijn handen waren bijna dood! Maartje had Karin haar handschoenen aan en zo mocht ik de handschoenen van Maartje aan. Het hielp iets… Toen men wilde pauzeren was ik ernstig geïrriteerd. Ik wilde gewoon even verder lopen! Het weer had mijn kont, waar ik zo zot op ben, al helemaal nat geregend. Het waaide te hard en de regen stopte maar niet, arghhh!! Maar goed, na hartkeks met stukjes worst was ik ook weer iets beter gehumeurd. Ondertussen sloeg Karin haar humeur om, haar handschoenen vertikten het nog verder mee te werken. Maartje had haar eigen weer aan en ik Johnny’s wanten.
|
|
|
We gingen verder over glibberige stenen, blubberige paden, door rivieren en over sneeuw natuurlijk. Maartje begon een vreemd geluid te maken dus ik besloot in haar buurt te blijven. Nadat de regenhoezen van onze rugzakken afgewaaid waren kreeg Maartje een, hoe zij het noemt, Nervous Breakdown. Ik hoopte dat ze mijn medeleven voelde want ik wist niet goed wat ik moest zeggen. We gingen verder.
|
|
|
Over plassen en door de blubber gingen we een berg op. Ik vond dat Papa te veel achterliep en besloot achter hem te gaan lopen. Toen kwam ik erachter dat mijn Papa niet gewoon langzaam liep maar eerder erg voorzichtig liep! Glibberige stenen en sneeuw vindt hij maar niks. We hadden een stevige stijging gehad en Karin en Maartje liepen al een einde voorop. Paps hielp mij even met de rugzak en daar gingen we dan. We moesten een flinke daling door de sneeuw afleggen en ik crosste even naar beneden voor de foto en liep weer naar boven om achter Paps te blijven. Ik liet hem wel wat voor gaan want het ging vrij langzaam en toen gebeurde het! Hij viel. Het was al in mijn gedachte opgekomen en ja hoor, het gebeurt! Ik crosste heel snel naar hem toe, maar er was gelukkig niets aan de hand . Hij had niets gebroken en krabbelde overeind. Uiteindelijk, na een slok water, gingen we weer verder. Het regende nog steeds. Weer een rivier over, een enge brug over, veel stenen, door veel blubber en toen gebeurde het! De regen stopte, wauw wat een geweldig gevoel. Na snel wat gebikkeld te hebben gingen we verder. Uiteraard begon het weer te regenen.
Het einde was in zicht. Karin raakte wat vermoeid en stapte vaak mis of heel diep in de blubber. Ook was haar voet iets dieper in het water gekomen dan de bedoeling. Helaas waren haar sokken daarvoor al doorweekt. Het water was erg koud. Uiteindelijk heeft ze het toch gefikst, want tot bij de hut heeft ze vandaag haar hoogtevrees minsten twee maal overwonnen. Maartje vond mij iets te vrolijk en ik vond haar wat knorrig. Maar ondanks haar dieptepunten heeft ze het gehaald. Ik heb iemand nooit zo dankbaar gezien voor een bed, hihi. En Papa die blijft rustig, kalm lief en geduldig met al zijn kakelende kippen om zich heen.
Eenmaal in de hut, Hellevassbu, stalden we alles op ons kamertje om te drogen en gingen we naar beneden waar huttenwaard Oystein ons instructies gaf. Na een kop koffie gingen Maartje en ik naar het toilet. Je moest daarvoor naar een ander gebouwtje, waar je alle grote uitwerpselen die de mensen zelf creëren kan zien liggen. Eenmaal teruggekeerd kookten Maartje en ik. Ik was zo hongerig dus het klaarmaken van de maaltijd niet te lang mocht duren. Het eten was daardoor een beetje soeperig, maar erg lekker. Ook het toetje was te eten. Het weer is eindelijk mooi en wij zitten blij en warm binnen. Met gevulde maagjes genieten we van het prachtige uitzicht: een meer, bergen en ijs. We hebben gezellig gesprek met Oystein. Zo dadelijk is het heerlijk tijd om te slapen. In een bed met onze eigen slaapzakken. Morgen zijn onze spullen droog en zijn we klaar voor een nieuwe dag.
Het einde was in zicht. Karin raakte wat vermoeid en stapte vaak mis of heel diep in de blubber. Ook was haar voet iets dieper in het water gekomen dan de bedoeling. Helaas waren haar sokken daarvoor al doorweekt. Het water was erg koud. Uiteindelijk heeft ze het toch gefikst, want tot bij de hut heeft ze vandaag haar hoogtevrees minsten twee maal overwonnen. Maartje vond mij iets te vrolijk en ik vond haar wat knorrig. Maar ondanks haar dieptepunten heeft ze het gehaald. Ik heb iemand nooit zo dankbaar gezien voor een bed, hihi. En Papa die blijft rustig, kalm lief en geduldig met al zijn kakelende kippen om zich heen.
Eenmaal in de hut, Hellevassbu, stalden we alles op ons kamertje om te drogen en gingen we naar beneden waar huttenwaard Oystein ons instructies gaf. Na een kop koffie gingen Maartje en ik naar het toilet. Je moest daarvoor naar een ander gebouwtje, waar je alle grote uitwerpselen die de mensen zelf creëren kan zien liggen. Eenmaal teruggekeerd kookten Maartje en ik. Ik was zo hongerig dus het klaarmaken van de maaltijd niet te lang mocht duren. Het eten was daardoor een beetje soeperig, maar erg lekker. Ook het toetje was te eten. Het weer is eindelijk mooi en wij zitten blij en warm binnen. Met gevulde maagjes genieten we van het prachtige uitzicht: een meer, bergen en ijs. We hebben gezellig gesprek met Oystein. Zo dadelijk is het heerlijk tijd om te slapen. In een bed met onze eigen slaapzakken. Morgen zijn onze spullen droog en zijn we klaar voor een nieuwe dag.
Dinsdag 12 augustus, dag 3
Wij blijven ook gewoon Nederlanders! Eerst klagen we dat het te veel regent, te hard waait en dat de wind te koud is en de temperatuur te laag, en nu klagen we dat het waait en te warm is. Maar het is wel beter lopen dan in de regen. Ook met het slapen is het hetzelfde liedje. Het matje is te hard, bleh, stijve benen enzovoort, maar ook een zacht bed onder een dak, is niet lekker. Want het bed staat scheef, het kussen is te zacht en die ligkuil in het matras is ook niet fijn. In de tent is het te koud, onder een dak is het te warm… Kortom, het is nooit goed. `Oost West Thuis Best` zegt met ook wel.
Ik heb daarentegen prima geslapen in de hitte van het hutje. Tot het moment dat ik een mega knoert hard geluid hoorde. Mister Daddy begon te snurken. PAPPP!!! Ik ga wel even op mijn zij liggen, kreeg ik als reactie. Nog geen half uur later begon Maartje zwaarder te ademen en Karin kreeg ook een piep in haar adem. En toen papa weer ging snurken, besloot ik naar het toilet te gaan. Daarna sliep ik oké totdat de mensen om mij heen klaar wakker waren en uiteraard gingen communiceren. Rond half 9 kregen we van Karin koffie op bed. Volgens mij had zij tijdens het opstaan zo’n raket als papa kan laten gelaten, maar dan ietwat subtieler. We gingen ons aankleden. Karin kwam verbijsterd op mij af: “Heb jij een spiegel meegenomen??” “Uhhhh, nee alleen mij toilettas”, men vond die overigens veel te zwaar. Het ontbijt was erg gezellig en daarna pakten we onze tassen in. Van Oystein kregen we een munt als herinnering aan het hutje.
De tocht startte om 11 uur ’s ochtends. Ook weer een zware uitdaging. Een hellingproef van minstens twee uur of zo. Het uitzicht was een mooi presentje. Het weer zat onwijs mee, het was echt heel helder. Zo veel bergen met ijs en tussenliggende meren; echt prachtig. Ook vandaag moesten we door ijs banjeren, over riviertjes springen, door blubber en moerasachtige gebieden stappen en over stenen lopen.
Wij blijven ook gewoon Nederlanders! Eerst klagen we dat het te veel regent, te hard waait en dat de wind te koud is en de temperatuur te laag, en nu klagen we dat het waait en te warm is. Maar het is wel beter lopen dan in de regen. Ook met het slapen is het hetzelfde liedje. Het matje is te hard, bleh, stijve benen enzovoort, maar ook een zacht bed onder een dak, is niet lekker. Want het bed staat scheef, het kussen is te zacht en die ligkuil in het matras is ook niet fijn. In de tent is het te koud, onder een dak is het te warm… Kortom, het is nooit goed. `Oost West Thuis Best` zegt met ook wel.
Ik heb daarentegen prima geslapen in de hitte van het hutje. Tot het moment dat ik een mega knoert hard geluid hoorde. Mister Daddy begon te snurken. PAPPP!!! Ik ga wel even op mijn zij liggen, kreeg ik als reactie. Nog geen half uur later begon Maartje zwaarder te ademen en Karin kreeg ook een piep in haar adem. En toen papa weer ging snurken, besloot ik naar het toilet te gaan. Daarna sliep ik oké totdat de mensen om mij heen klaar wakker waren en uiteraard gingen communiceren. Rond half 9 kregen we van Karin koffie op bed. Volgens mij had zij tijdens het opstaan zo’n raket als papa kan laten gelaten, maar dan ietwat subtieler. We gingen ons aankleden. Karin kwam verbijsterd op mij af: “Heb jij een spiegel meegenomen??” “Uhhhh, nee alleen mij toilettas”, men vond die overigens veel te zwaar. Het ontbijt was erg gezellig en daarna pakten we onze tassen in. Van Oystein kregen we een munt als herinnering aan het hutje.
De tocht startte om 11 uur ’s ochtends. Ook weer een zware uitdaging. Een hellingproef van minstens twee uur of zo. Het uitzicht was een mooi presentje. Het weer zat onwijs mee, het was echt heel helder. Zo veel bergen met ijs en tussenliggende meren; echt prachtig. Ook vandaag moesten we door ijs banjeren, over riviertjes springen, door blubber en moerasachtige gebieden stappen en over stenen lopen.
Papa gleed vandaag uit op de sneeuw. Niet echt zijn sterkste ding; sneeuw….. We kwamen relatief veel tegenliggers tegen. Erg vriendelijk en, dat valt mij dan op, ieder wat anders te vertellen. Fantastisch! Ook de minimensjes stapten dapper mee. Er was ergens een grot waar rovers leefden. Uiteraard hebben we die gespot. Het zag er best indrukwekkend uit, al mag ik het zelf zeggen.
Wat ik heel leuk vond, was dat toen we omhoog liepen, gewoon op ooghoogte met een meer stonden dat lager dan een ander meer lag en wij zaten er precies tussenin. Het is moeilijk uit te leggen en helemaal moeilijk te fotograferen. Maar prachtig was het, adembenemend. Net zoals de rest van de tocht. We konden ook gewoon rustig pauze houden en dat maakte het allemaal wat relaxter. De wilde dieren van vandaag: een spin, een mug, schapen, musjes en roofvogels (maar die waren zo ver weg dus tellen eigenlijk niet mee). Paps wacht vol smart op de rendieren. De slaapplekken en poepdingen zien we wel… De bruggen waar we over heen moesten zijn echt van die dingen die in films altijd breken. Toch zijn ze stevig genoeg om ons te houden. Dat woeste water onder ons stroomde met kracht onder ons langs. En toch gingen wij eroverheen en haalden het!
Bijna aan het eind, nog 3 uur te gaan, kwamen de heupklachtjes bij paps, de rugklachtjes bij Maartje en verzuring bij Karin. Ikzelf had last van mijn linkervoet. Die was een aantal keer dubbel gegaan, wat ik niet zo’n leuk en fijn idee vond. Mijn voetinfectie van twee jaar geleden ligt nog heel vers in mijn geheugen. We liepen gewoon door, want ja, we hadden zin om in de hut te chillen.
Het was wel heel gemeen, want de mensen in de hut konden ons de hele tijd bewonderen We moesten echt heeeeeeeeelemaal om het meer lopen en de hut leek zo dichtbij. Haha, maar we hebben het overleefd. De sfeer in deze hut is heel anders dan in de vorige. Er is niet echt een gastheer of gastvrouw, wel een balie met iemand erachter. In de chillroom, met een prachtig uitzicht op lieve paardjes, het grote meer en hoge bergen, is iedereen op zichzelf dus minder gezellig. Wel is het er lekker warm. We genieten van Fanta, cola en bier. Oh ja, wat heel belangrijk is, is dat we om halfzeven aankwamen. Karin zei dat ze inschatte dat we om zeven uur aan zouden komen, papa dacht om zes uur. Ze hadden het allebei fout. Maartje dacht halfzeven maar die telde niet mee want het was niet hardop gezegd. Ik dacht hetzelfde als Maart, want het is de helft tussen zes en zeven.
Wat ik heel leuk vond, was dat toen we omhoog liepen, gewoon op ooghoogte met een meer stonden dat lager dan een ander meer lag en wij zaten er precies tussenin. Het is moeilijk uit te leggen en helemaal moeilijk te fotograferen. Maar prachtig was het, adembenemend. Net zoals de rest van de tocht. We konden ook gewoon rustig pauze houden en dat maakte het allemaal wat relaxter. De wilde dieren van vandaag: een spin, een mug, schapen, musjes en roofvogels (maar die waren zo ver weg dus tellen eigenlijk niet mee). Paps wacht vol smart op de rendieren. De slaapplekken en poepdingen zien we wel… De bruggen waar we over heen moesten zijn echt van die dingen die in films altijd breken. Toch zijn ze stevig genoeg om ons te houden. Dat woeste water onder ons stroomde met kracht onder ons langs. En toch gingen wij eroverheen en haalden het!
Bijna aan het eind, nog 3 uur te gaan, kwamen de heupklachtjes bij paps, de rugklachtjes bij Maartje en verzuring bij Karin. Ikzelf had last van mijn linkervoet. Die was een aantal keer dubbel gegaan, wat ik niet zo’n leuk en fijn idee vond. Mijn voetinfectie van twee jaar geleden ligt nog heel vers in mijn geheugen. We liepen gewoon door, want ja, we hadden zin om in de hut te chillen.
Het was wel heel gemeen, want de mensen in de hut konden ons de hele tijd bewonderen We moesten echt heeeeeeeeelemaal om het meer lopen en de hut leek zo dichtbij. Haha, maar we hebben het overleefd. De sfeer in deze hut is heel anders dan in de vorige. Er is niet echt een gastheer of gastvrouw, wel een balie met iemand erachter. In de chillroom, met een prachtig uitzicht op lieve paardjes, het grote meer en hoge bergen, is iedereen op zichzelf dus minder gezellig. Wel is het er lekker warm. We genieten van Fanta, cola en bier. Oh ja, wat heel belangrijk is, is dat we om halfzeven aankwamen. Karin zei dat ze inschatte dat we om zeven uur aan zouden komen, papa dacht om zes uur. Ze hadden het allebei fout. Maartje dacht halfzeven maar die telde niet mee want het was niet hardop gezegd. Ik dacht hetzelfde als Maart, want het is de helft tussen zes en zeven.
|
|
|
|
|
|
|
We mochten aan tafel komen. Al die mensen wrongen zichzelf zo snel aan tafel dat er geen plek voor ons meer was. Gelukkig zag het vrouwtje ons en hielp ons probleem de wereld uit. We konden met elkaar aan tafel en kregen een heerlijk bloemkoolsoepje vooraf. Heerlijk zacht smaakte het. Mijn buren hadden volgens mij niet door dat wij er ook zaten, want Maart en ik moesten bijna vechten om het eten. Ik luister uiteraard naar mijn knorrende maag. Hopelijk had mijn zus genoeg.
Het hoofdgerecht bestond uit mega aardappelen met spruiten, koolraap en wortels met een heerlijk prutje met rundvlees of iets uit die richting. Mijn ogen waren groter dan mijn maag en ik kon het niet op. Maartje had braaf als eerste haar bord leeg en Papa volgde. Hij eet wat langzamer dan Maartje. Karin had net als ik te grote ogen. Het toetje was een soort verrukkelijke straciatellavla. Als extra toetje een kop koffie en voor de gezusters thee.
Ook hier is het toiletgebouw met gat verderop. Ook is hier elektriciteit. De naam van de tweede hut in Hardangervidda is Litlos. Maartjes grappenuur is trouwens weer aangeslagen. Er wordt zelfs omgekeken wie er zo goed bezig is. Papa neemt graag etensresten mee op de kaart. Het liefst op de stip waar we nu zijn. De Tetley Fruit Tea was echt heel smerig, zelfs Maartje, de theeverslaafde, gaf dat toe.
Nadat Karin, Maartje en ik ons gevestigd hadden in de chillroom, gewoon een kamer met rode kussens, kwam papa alweer terug van zijn speurtocht naar een geschikt plekje voor de tent. De stijf geworden lijven van ons kwamen langzaam op gang en we maakten ons klaar om mee te lopen. Eerst moesten Maart en ik nog naar het toilethuis. Wat we daartegen kwamen was ongelooflijk. Ten eerste verwarming! Alles was spik en span. Desinfecteermiddel voor de handen, was al genoemd, maar ja. Heel luxe hout, gescheiden toiletten en van binnen wauw!! Super schoon, geen urinelucht, zelfs niet als je de wc-bril omhoog doet. Het glom bijna. Eenmaal op de plek van de tenten aangekomen kregen we heftige instructies voor de tent. Eerst rechts beginnen dan links dan schuin. Ik volgde het niet meer, maar uiteindelijk stond ie. Zeiknat van binnen en buiten. Na een flinke schoonmaak beurt stopte we de spullen erin. Kleedde ons om en luisterde hoe papa en Karin het gevecht aangingen met hun tent. Karin vond het belachelijk dat Lowland, als ik de naam goed gehoord heb, zoiets meegaf. Papa zei dat hij ook moeite had met de ringetjes. Ooh toch is het stom.. hihi. Genieten hiero in mijn tent. Nog even gek doen met Maart. Jeetje ik kan weer een jaar zonder lachen, hihi. Rare foto’s gekke gesprekken heerlijk. We hebben ook mot gehad hoor. Maar na een uur niets gezegd te hebben, koppig als we zijn, gaat het weer goed. Vandaag mochten wij een hele regenboog aanschouwen. Met een mooi uitzicht, als we uit de tent zijn, mogen wij slapen en straks weer wakker worden. Het regent zachtjes en er vliegt een vogel boven ons.
Het hoofdgerecht bestond uit mega aardappelen met spruiten, koolraap en wortels met een heerlijk prutje met rundvlees of iets uit die richting. Mijn ogen waren groter dan mijn maag en ik kon het niet op. Maartje had braaf als eerste haar bord leeg en Papa volgde. Hij eet wat langzamer dan Maartje. Karin had net als ik te grote ogen. Het toetje was een soort verrukkelijke straciatellavla. Als extra toetje een kop koffie en voor de gezusters thee.
Ook hier is het toiletgebouw met gat verderop. Ook is hier elektriciteit. De naam van de tweede hut in Hardangervidda is Litlos. Maartjes grappenuur is trouwens weer aangeslagen. Er wordt zelfs omgekeken wie er zo goed bezig is. Papa neemt graag etensresten mee op de kaart. Het liefst op de stip waar we nu zijn. De Tetley Fruit Tea was echt heel smerig, zelfs Maartje, de theeverslaafde, gaf dat toe.
Nadat Karin, Maartje en ik ons gevestigd hadden in de chillroom, gewoon een kamer met rode kussens, kwam papa alweer terug van zijn speurtocht naar een geschikt plekje voor de tent. De stijf geworden lijven van ons kwamen langzaam op gang en we maakten ons klaar om mee te lopen. Eerst moesten Maart en ik nog naar het toilethuis. Wat we daartegen kwamen was ongelooflijk. Ten eerste verwarming! Alles was spik en span. Desinfecteermiddel voor de handen, was al genoemd, maar ja. Heel luxe hout, gescheiden toiletten en van binnen wauw!! Super schoon, geen urinelucht, zelfs niet als je de wc-bril omhoog doet. Het glom bijna. Eenmaal op de plek van de tenten aangekomen kregen we heftige instructies voor de tent. Eerst rechts beginnen dan links dan schuin. Ik volgde het niet meer, maar uiteindelijk stond ie. Zeiknat van binnen en buiten. Na een flinke schoonmaak beurt stopte we de spullen erin. Kleedde ons om en luisterde hoe papa en Karin het gevecht aangingen met hun tent. Karin vond het belachelijk dat Lowland, als ik de naam goed gehoord heb, zoiets meegaf. Papa zei dat hij ook moeite had met de ringetjes. Ooh toch is het stom.. hihi. Genieten hiero in mijn tent. Nog even gek doen met Maart. Jeetje ik kan weer een jaar zonder lachen, hihi. Rare foto’s gekke gesprekken heerlijk. We hebben ook mot gehad hoor. Maar na een uur niets gezegd te hebben, koppig als we zijn, gaat het weer goed. Vandaag mochten wij een hele regenboog aanschouwen. Met een mooi uitzicht, als we uit de tent zijn, mogen wij slapen en straks weer wakker worden. Het regent zachtjes en er vliegt een vogel boven ons.
Woensdag 13 augustus, dag 4
Zo wat een nacht. “Diede het lekt!!!” Ik zat binnen één tel en roste het raam dicht. De regen en wind kwamen precies daar terecht. Ik had de tent iets anders ingericht waardoor erop de één of andere manier een giga ruimte ontstond. Zover er ruimte kan zijn in een mini tent.
Het was de klammigheid en de ontnomen vrijheid van mijn benen en voeten dat mijn nacht onrustig maakte. Misschien was het Maartje die wild aan het draaien was of misschien lag het aan het matje die de keiharde grond iets verzachtte.
De wekker ging, het was halfzeven, ooohh wat een pijn haha. Het viel mee bij mij want ik had rekoefeningen gedaan, de avond daarvoor. Ik moest als de malle plassen en croste met Maartje naar het schijthuis. Toen we de tent inpakten waren er onwijs veel spinnen waardoor Maart en ik het stukken minder vonden om op te ruimen. Zo liepen we wat vertraging op, maar we waren toch sneller dan Papa en Karin. Maartje had nog steeds hoofdpijn waardoor ze even met rust gelaten moest worden. We ontbeten nog even in de hut, ik was te lui om mijn schoenen los te maken en bleef in het schoenenhok achter. De rest ging chill ontbijten en mijn hartkeks werden gebracht. We beginnen steeds meer te stinken trouwens! De zure lucht wordt steeds sterker en aan onze sokken moet helemaal niet meer geroken worden!
Half negen vertrokken we. Uiteraard werd de dag gestart met een hellingproef. Het tempo zat er lekker in en het uitzicht is onbeschrijfelijk. Ik realiseerde me vandaag dat we 100% gezonde lucht in ademen. Er zijn geen auto’s, bussen, scooters, sigaretten en andere rotzooigassen in de buurt, tenzij papa tekeer gaat. Heerlijk. Het water dat we drinken wordt steeds ververst bij beekjes die stromen. Heerlijk koud en primitief. Er vlogen meeuwen boven ons en krekels heb ik ook gespot. Verdere wilde dieren van vandaag waren muggen, schapen en spinnen. Het valt me op dat er geen vissen in de watertjes zitten. Misschien is het voor hen toch te koud. Mijn hoop op het monster van Noorwegen te zien is groot maar wordt minder.
Zo wat een nacht. “Diede het lekt!!!” Ik zat binnen één tel en roste het raam dicht. De regen en wind kwamen precies daar terecht. Ik had de tent iets anders ingericht waardoor erop de één of andere manier een giga ruimte ontstond. Zover er ruimte kan zijn in een mini tent.
Het was de klammigheid en de ontnomen vrijheid van mijn benen en voeten dat mijn nacht onrustig maakte. Misschien was het Maartje die wild aan het draaien was of misschien lag het aan het matje die de keiharde grond iets verzachtte.
De wekker ging, het was halfzeven, ooohh wat een pijn haha. Het viel mee bij mij want ik had rekoefeningen gedaan, de avond daarvoor. Ik moest als de malle plassen en croste met Maartje naar het schijthuis. Toen we de tent inpakten waren er onwijs veel spinnen waardoor Maart en ik het stukken minder vonden om op te ruimen. Zo liepen we wat vertraging op, maar we waren toch sneller dan Papa en Karin. Maartje had nog steeds hoofdpijn waardoor ze even met rust gelaten moest worden. We ontbeten nog even in de hut, ik was te lui om mijn schoenen los te maken en bleef in het schoenenhok achter. De rest ging chill ontbijten en mijn hartkeks werden gebracht. We beginnen steeds meer te stinken trouwens! De zure lucht wordt steeds sterker en aan onze sokken moet helemaal niet meer geroken worden!
Half negen vertrokken we. Uiteraard werd de dag gestart met een hellingproef. Het tempo zat er lekker in en het uitzicht is onbeschrijfelijk. Ik realiseerde me vandaag dat we 100% gezonde lucht in ademen. Er zijn geen auto’s, bussen, scooters, sigaretten en andere rotzooigassen in de buurt, tenzij papa tekeer gaat. Heerlijk. Het water dat we drinken wordt steeds ververst bij beekjes die stromen. Heerlijk koud en primitief. Er vlogen meeuwen boven ons en krekels heb ik ook gespot. Verdere wilde dieren van vandaag waren muggen, schapen en spinnen. Het valt me op dat er geen vissen in de watertjes zitten. Misschien is het voor hen toch te koud. Mijn hoop op het monster van Noorwegen te zien is groot maar wordt minder.
We zijn nu in een gebied met meer bergen en rotsen. We hebben door veel sneeuw gelopen vandaag. Papa vond de sneeuw steeds enger worden. Toen Maart en ik ongeveer halverwege het gladde stuk waren, besloot hij om te lopen. Karin ging met hem mee. Ondertussen was Maartje in de schapenpoep gestapt, waardoor ik makkelijker haar voetstap kon volgen. We ontdekten dat ook de schaapjes moeite hadden met dit stuk, je zag uitgegleden schapensporen. Papa en Karin waren bijna zover en Maartje en ik liepen verder. Toen gebeurde het!! Karin gleed uit! Wij hadden niks door totdat we de kont van Karin zagen. Een heerlijk blubber afdrukje zat er op. Om de twee uur begon iemands maag te rommelen en we namen uitgebreid pauze.
Het was echt super mooi weer en het heeft maar één keer geregend en niet eens lang, niet eens heftig. Papa kwam los vandaag, het tempo om een riviertje te overbruggen was al iets gestegen, maar ook het uitzicht begon hem uit te dagen. Zijn geliefde berg ‘Harteigen’ kwam steeds dichterbij. Toen we er eenmaal waren wilde hij zelfs vooraan lopen!!! Onderweg kwamen we voor het eerst bloemetjes tegen, eerst blauw, toen roze toen geel, echt heel erg leuk omdat tussen de stenen op het mos te zien groeien. Waar wij ons over verbaasden, is de ondergrond waar we op stappen, als we het ijs gepasseerd zijn. Het is heel stevig maar je zakt toch iets weg. Maartje hakte erin en we ontdekte dat het klei met mos was. Heel vreemd gevoel, gaat er door je heen als je daar overheen loopt.
We liepen langs de gigantische berg en zagen vier mensen daar omhoog klimmen. Eéntje klom naar beneden. Aangezien wij al vier uur gelopen hadden wilde papa niet omhoog klimmen. Beetje jammer, want het was maar drie uur omhoog klimmen en drie uur dalen. Valt toch best mee?
Het was echt super mooi weer en het heeft maar één keer geregend en niet eens lang, niet eens heftig. Papa kwam los vandaag, het tempo om een riviertje te overbruggen was al iets gestegen, maar ook het uitzicht begon hem uit te dagen. Zijn geliefde berg ‘Harteigen’ kwam steeds dichterbij. Toen we er eenmaal waren wilde hij zelfs vooraan lopen!!! Onderweg kwamen we voor het eerst bloemetjes tegen, eerst blauw, toen roze toen geel, echt heel erg leuk omdat tussen de stenen op het mos te zien groeien. Waar wij ons over verbaasden, is de ondergrond waar we op stappen, als we het ijs gepasseerd zijn. Het is heel stevig maar je zakt toch iets weg. Maartje hakte erin en we ontdekte dat het klei met mos was. Heel vreemd gevoel, gaat er door je heen als je daar overheen loopt.
We liepen langs de gigantische berg en zagen vier mensen daar omhoog klimmen. Eéntje klom naar beneden. Aangezien wij al vier uur gelopen hadden wilde papa niet omhoog klimmen. Beetje jammer, want het was maar drie uur omhoog klimmen en drie uur dalen. Valt toch best mee?
|
|
|
|
|
Het hutje was inzicht dus het was nog twee uur lopen… We legden een weddenschap af. Papa zei halfvier, Karin vier uur, Maartje zei halfvijf en ik gokte het op kwartovervier We liepen verder. De weg gaat of omhoog of omlaag, nooit recht vooruit, altijd een kronkel.. nooit asfalt, wat aan het end best gewenst is. Als we in Nederland zijn wensen we natuurlijk weer wat anders. Dat zal altijd zo zijn denk ik. We waren zo dichtbij maar helaas geen summerbridge die ons snel naar ons doel bracht. Net als gister werden we gigantisch omgeleid. Niet wetend dat we nog een gigantische hindernis over moesten steken. Ik liep iets verder voorop en zag het al aan komen. Via een grote bocht moesten we nog door wat sneeuw. Waar Karin zich naar beneden liet glijden en wat papa een hartverzakking gaf. En toen kregen we een sterke afdaling. We moesten over een rivier heen, waar giga keien lagen. Je moest echt even klimmen. Ik stond al een tijdje, later met Maart, in een oergrot lekker uit de wind toe te kijken hoe Karin en later papa de klus zouden klaren. Karin was als de dood en was blij dat ze de keien en het steilste gedeelte van de berg overleefd had. Papa klaarde de klus ook klauterend, terwijl Maartje en ik, Karin naar boven begeleidde. Toen kwam de vraag die totaal niet gepast was bij de situatie: Zitten we wel op de goede wèèèg? Gloeiende grrrrrrrrrr en werd gelijk afgebekt door moi! Gelukkig hebben we het overleefd en kwamen we veilig bij de hut aan. O ja, we zijn een tijdje begeleid door schapen (ze liepen netjes voorop) en later toen wij de jassen wisselden werden we flink door ze uitgemekkerd. Niet echt heel vriendelijk maar ja, wel hun territorium.
De hut van vandaag: Torehytter. We werden vriendelijk begroet door de huisman en gingen naar binnen. Daar was het lekker warm en we namen lekker wat warms te drinken. Later werd er gekookt: Bartjes bonen met chocoladevla toe, wederom heerlijk. De gastheer is erg moeilijk te verstaan en ik kon me niet concentreren op zijn stem. Ook zag ik dat papa daar moeite mee had. In de hut zijn vriendelijke Duitsers die jaloers naar ons eten staarden. We hebben er gezellig mee gekletst. Vandaag zijn we in totaal maar drie tegenliggers tegengekomen. Ik ben mezelf nu alweer mentaal aan het voorbereiden voor straks….. We gaan nog twee à drie uur lopen om het voor morgen wat minder zwaar te maken. Misschien komen we, in de vele groene valleien die nog volgen, Platvoet en hopelijk Fladder tegen. Dat zou wel heel leuk zijn. Straks laten we papa’s geliefde berg achter ons en hopelijk blijft zijn optimistische humeur bij hem hihi. Hilarisch moment: Karin mocht haar sokken niet op hangen van de huisheer omdat ze te erg stonken, haha.
De tweede tocht van vandaag vond ik wel even slikken, want ik had een zere knie en hoofdpijn. Ik was ook gewoon heel even sacherijnig. Nadat ik terugkwam van het schijthuis vertrokken we. En ja hoor gelijk een giga hellingproef. Mijn humeur werd er niet beter op. Op een gegeven moment zat de pas er weer in. Hellinkje op hellinkje af. Mijn humeur werd iets neutraler en ik zei: “bereid je maar voor op een heftige daling en een sterke stijging.”
Maar dat verliep toch heel anders… Omdat ik voorop liep, zag ik het als eerst en bleef stilstaan. Karin kwam als tweede en haar reactie was: “hè kut.” We liepen dichterbij. Het was onmogelijk om over te steken. De rechter sneeuwbrug was ingestort. De linker sneeuwbrug was te dun om overheen te lopen en er zat een scheur in. We konden dus onmogelijk oversteken. Papa raakte gelijk een beetje in de stress. Ik liep een stuk het sneeuw op en gelijk kreeg ik het bevel dat ik daar niet mocht lopen.. Omdat het gevaarlijk is! Ja duhhh,,, weet ik ook wel! Maar ja je moet ergens kijken hoe je verder kunt en zover stond ik niet. Er volgde een spoedoverleg. Links en recht konden we niet naar beneden omdat de rotsen te hoog waren en je onmogelijk naar beneden kon klimmen. Maar goed ik had het briljante plan om via het water naar de overkant te gaan. Beetje koud misschien maar ik vond het een beter plan die van fati! Die wilde omlopen, dat betekende minstens drie uur meer lopen dan normaal en we moesten over sneeuw, wat we eigenlijk niet zo zagen zitten. We liepen nog wat rond en toen zei Karin, thank god, dat we toch maar even beneden moesten kijken. Ik ging voorop want volgens de rest was ik snel over stenen. Het was glad en glibberig. Eenmaal op de grond moest je heel schuin lopen om niet in het water te lopen, maar ook om de rotsen niet te raken. Ik kwam op de plek die ik al zag en zag dat we makkelijk over konden steken. Nou ja, ik kon makkelijk oversteken omdat ik meer durfde te springen en papa heeeeeeeeeeeeeeeeel voorzichtig is en geen grote stap durft te nemen. Dus ik, die al op de oever van de overkant stond en papa nog zag afdalen, besloot het makkelijker te maken en legde wat zware stenen neer waar zij hun voeten neer konden zetten en zo makkelijker over konden steken.
Karin nam de beslissing om beneden te kijken, omdat een heel echt heel groot stuk ijs afbrak (waar wij dus met het omlopen overheen moesten) en in het water viel. Hierbij was ook geluid gepaard. Karin en papa waren enorm dankbaar dat ze de overkant hadden bereikt. Het was wel apart, want je liep echt langs ijs dat groter was dan jij. We moesten nog even flink klimmen voordat we onze rode T-route weer verder konden bewandelen.
We liepen verder, een heel stuk vrij normaal, geen oneffenheden of iets dergelijks. Daarna een flinke stijging met echt een giga uitzicht maar volgens papa was de berg die volgde beter want ten eerste hadden we die stijging dan alvast gehad en ten tweede waren daar vlakkere stukken. Dus daar gingen we nog even. Een fikse daling en die helling was ook pittig maarrr, het uitzicht wauuwww!! We zetten onze tent op en het was gewoon mooi weer, zelfs een beetje warm. Wat we zagen was een groot dal met daar omheen hele grote bergen met sneeuw.
In het dal lag een prachtig meer (die lag hoog) die overliep in een lager liggend meertje en dan die zonsondergang, nohhh, echt onbeschrijfelijk. Tijdens het lopen ben je vaak met je eigen gedachtes bezig. Het is een goede therapie om iets te verwerken, maar zo hoog op een berg met zo’n uitizcht was ontzettend romantisch en voor mij sprake en gedachteloos. Ik deelde dit moment met mijn zus. Samen lagen we in ons tentje naar buiten te kijken. Van papa kregen we warme chocolademelk met een borrel erbij, ideaal om de dag mee af te sluiten.
De tweede tocht van vandaag vond ik wel even slikken, want ik had een zere knie en hoofdpijn. Ik was ook gewoon heel even sacherijnig. Nadat ik terugkwam van het schijthuis vertrokken we. En ja hoor gelijk een giga hellingproef. Mijn humeur werd er niet beter op. Op een gegeven moment zat de pas er weer in. Hellinkje op hellinkje af. Mijn humeur werd iets neutraler en ik zei: “bereid je maar voor op een heftige daling en een sterke stijging.”
Maar dat verliep toch heel anders… Omdat ik voorop liep, zag ik het als eerst en bleef stilstaan. Karin kwam als tweede en haar reactie was: “hè kut.” We liepen dichterbij. Het was onmogelijk om over te steken. De rechter sneeuwbrug was ingestort. De linker sneeuwbrug was te dun om overheen te lopen en er zat een scheur in. We konden dus onmogelijk oversteken. Papa raakte gelijk een beetje in de stress. Ik liep een stuk het sneeuw op en gelijk kreeg ik het bevel dat ik daar niet mocht lopen.. Omdat het gevaarlijk is! Ja duhhh,,, weet ik ook wel! Maar ja je moet ergens kijken hoe je verder kunt en zover stond ik niet. Er volgde een spoedoverleg. Links en recht konden we niet naar beneden omdat de rotsen te hoog waren en je onmogelijk naar beneden kon klimmen. Maar goed ik had het briljante plan om via het water naar de overkant te gaan. Beetje koud misschien maar ik vond het een beter plan die van fati! Die wilde omlopen, dat betekende minstens drie uur meer lopen dan normaal en we moesten over sneeuw, wat we eigenlijk niet zo zagen zitten. We liepen nog wat rond en toen zei Karin, thank god, dat we toch maar even beneden moesten kijken. Ik ging voorop want volgens de rest was ik snel over stenen. Het was glad en glibberig. Eenmaal op de grond moest je heel schuin lopen om niet in het water te lopen, maar ook om de rotsen niet te raken. Ik kwam op de plek die ik al zag en zag dat we makkelijk over konden steken. Nou ja, ik kon makkelijk oversteken omdat ik meer durfde te springen en papa heeeeeeeeeeeeeeeeel voorzichtig is en geen grote stap durft te nemen. Dus ik, die al op de oever van de overkant stond en papa nog zag afdalen, besloot het makkelijker te maken en legde wat zware stenen neer waar zij hun voeten neer konden zetten en zo makkelijker over konden steken.
Karin nam de beslissing om beneden te kijken, omdat een heel echt heel groot stuk ijs afbrak (waar wij dus met het omlopen overheen moesten) en in het water viel. Hierbij was ook geluid gepaard. Karin en papa waren enorm dankbaar dat ze de overkant hadden bereikt. Het was wel apart, want je liep echt langs ijs dat groter was dan jij. We moesten nog even flink klimmen voordat we onze rode T-route weer verder konden bewandelen.
We liepen verder, een heel stuk vrij normaal, geen oneffenheden of iets dergelijks. Daarna een flinke stijging met echt een giga uitzicht maar volgens papa was de berg die volgde beter want ten eerste hadden we die stijging dan alvast gehad en ten tweede waren daar vlakkere stukken. Dus daar gingen we nog even. Een fikse daling en die helling was ook pittig maarrr, het uitzicht wauuwww!! We zetten onze tent op en het was gewoon mooi weer, zelfs een beetje warm. Wat we zagen was een groot dal met daar omheen hele grote bergen met sneeuw.
In het dal lag een prachtig meer (die lag hoog) die overliep in een lager liggend meertje en dan die zonsondergang, nohhh, echt onbeschrijfelijk. Tijdens het lopen ben je vaak met je eigen gedachtes bezig. Het is een goede therapie om iets te verwerken, maar zo hoog op een berg met zo’n uitizcht was ontzettend romantisch en voor mij sprake en gedachteloos. Ik deelde dit moment met mijn zus. Samen lagen we in ons tentje naar buiten te kijken. Van papa kregen we warme chocolademelk met een borrel erbij, ideaal om de dag mee af te sluiten.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Donderdag 14 augustus, dag 5
Ik had het heerlijk warm toen ik slapen ging. Ofcourse weer lopen geinen met Maartje. Poeh hé, wat een grapjas! Midden in de nacht beweerde ik volgens Maartje dat ik het heel koud had en dat ik alvast verder zou gaan lopen en dat jullie, Papa, Karin en Maartje, het verder uit mochten zoeken en dat we elkaar wel weer tegen kwamen. Op dat moment besloot Maartje tegen mij aan te gaan liggen om elkaar zo warm te houden. Ze kreeg van mij te horen of haar vriendje nooit gevraagd of gezegd had dat ze zo stinkt? En of ze wat op wilde schuiven want ik had erg weinig ruimte. Gelukkig kan ik het me niet meer herinneren, Maartje wel….. Bas vindt haar altijd lekker ruiken Gelukkig maar, toch? Hi hi.
We stinken op dit moment allemaal en het wordt alleen maar erger. Alles was klam en viezig vannacht. Ik heb echt beroerd geslapen, alles deed zeer en het was steeds koud of heel warm. Ik werd helemaal bezweet of klam wakker, geen idee welke ik beter vind van de twee. We waren in plaats van halfzeven om zeven uur bereid om op te staan en kwamen langzaam op gang. Ik heb er nog niet zo heel veel over gesproken maar het onderwerp poep komt elke dag meerdere malen aan bod. Ik poep regelmatig op een dag, wat ik zelf vreemd vind want de stoelgang wil bij mij wel eens afhaken. Iets verwijderd van de tent zat ik heerlijk te plassen toen ik een Diede ontdekte onder mij. Maartje moest mij toiletpapier brengen. Karin had vandaag ook een souvenir achtergelaten en ik ook tweemaal. Bij Maartje wil het niet echt lukken, misschien heeft ze morgen meer geluk. Papa heeft het netjes in het wc-huis gedaan. Wat misschien leuk is om te weten is dat je in de natuur mensenpoep uit het zicht van wilde dieren moet halen. Dus of begraven of een steen erop gooien. Mijn steen viel uit mijn handen en helaas moest ik toen nog twee andere stenen zoeken, haha! Hopelijk komen daar geen dieren, want het is erg stijl daar!!!
Ik had het heerlijk warm toen ik slapen ging. Ofcourse weer lopen geinen met Maartje. Poeh hé, wat een grapjas! Midden in de nacht beweerde ik volgens Maartje dat ik het heel koud had en dat ik alvast verder zou gaan lopen en dat jullie, Papa, Karin en Maartje, het verder uit mochten zoeken en dat we elkaar wel weer tegen kwamen. Op dat moment besloot Maartje tegen mij aan te gaan liggen om elkaar zo warm te houden. Ze kreeg van mij te horen of haar vriendje nooit gevraagd of gezegd had dat ze zo stinkt? En of ze wat op wilde schuiven want ik had erg weinig ruimte. Gelukkig kan ik het me niet meer herinneren, Maartje wel….. Bas vindt haar altijd lekker ruiken Gelukkig maar, toch? Hi hi.
We stinken op dit moment allemaal en het wordt alleen maar erger. Alles was klam en viezig vannacht. Ik heb echt beroerd geslapen, alles deed zeer en het was steeds koud of heel warm. Ik werd helemaal bezweet of klam wakker, geen idee welke ik beter vind van de twee. We waren in plaats van halfzeven om zeven uur bereid om op te staan en kwamen langzaam op gang. Ik heb er nog niet zo heel veel over gesproken maar het onderwerp poep komt elke dag meerdere malen aan bod. Ik poep regelmatig op een dag, wat ik zelf vreemd vind want de stoelgang wil bij mij wel eens afhaken. Iets verwijderd van de tent zat ik heerlijk te plassen toen ik een Diede ontdekte onder mij. Maartje moest mij toiletpapier brengen. Karin had vandaag ook een souvenir achtergelaten en ik ook tweemaal. Bij Maartje wil het niet echt lukken, misschien heeft ze morgen meer geluk. Papa heeft het netjes in het wc-huis gedaan. Wat misschien leuk is om te weten is dat je in de natuur mensenpoep uit het zicht van wilde dieren moet halen. Dus of begraven of een steen erop gooien. Mijn steen viel uit mijn handen en helaas moest ik toen nog twee andere stenen zoeken, haha! Hopelijk komen daar geen dieren, want het is erg stijl daar!!!
Vandaag was het in de ochtend erg mooi en konden we zonder jas lopen. We vertrokken om 07.15 uur. We hadden twee uitgebreide pauzes en rond één uur begon die gemene miezerregen waar je echt zeiknat van werd. Het was wel een mooi gezicht om de bergen in de wolken te zien. Ook zag je hoe de wolken gevormd werden, echt heel mooi. Het was een pittige en lekkere tocht vandaag. We stopten even om te kijken naar de Stenen Vallei. Het gebied van Platvoet en z’n vriendjes bestaat helaas niet meer. Papa zei: “allright ladies, let’s go, gaat ie goed Diede? Voordat ik antwoord kon geven kreeg ik zoveel pijn in mijn knie dat ik geen stap meer kon verzetten. Heel langzaam volgde ik de op gang gekomen meute die intussen al een berg verder waren…. Op een gegeven moment keek Maartje om en zag mij nog op de andere heuvel. Ik had wel verwacht dat er tranen zouden vallen deze vakantie, maar dat ik de eerste was die dat was had ik echt niet verwacht. Het deed zo’n zeer! Ik mocht voorop lopen en het tempo, wat normaal lekker stevig is, daalde naar slakkentempo. Elke keer als we stil stonden duurde het steeds langer voordat ik weer normaal lopen kon. Mega pijn, echt vervelend. Uiteraard was er ook een mega hellingproef, die echt oneindig leek. Dalingen waren nog erger. Later ging het tempo weer iets sneller. Maartje zei dat het anderhalf uur zou duren, dus voor ons tweeëneenhalfuur, maar met mijn tempo vijf uur. Haha, even een lolletje tussendoor, want later had Maartje het gehad. Haar achillespees deed zo’n zeer en er bleven maar dalingen komen waarbij je klimmend naar beneden moest. Haar humeur werd steeds minder en die van mij ook. Papa zei namelijk ‘we zijn er bijna’. Die ken ik!! In Frankrijk was het nog drie uur lang lopen daarna! De heuvels bleven komen met gladde stenen en veel mist. De hut was in zicht, maar uiteraard was er een mega omleiding om daar te komen.
Eenmaal bij de hut was er een mannetje die mij rillingen gaf. Hij stond maar een beetje te kijken, brrrr. We, Karin en ik, dropten alles in het drooghok en ik ging wachten op papa en Maartje toen Mister Stress binnenkwam. Hij was ernstig in het Noors aan het brabbelen en kwam vrij agressief over. Ik besloot te wachten in de woonkamer. Later toen we gezellig met z’n allen zaten hield hij ons goed in de gaten. Later toen er meerdere lopers binnenkwamen riep hij: “one of you have to come”!! Hij smeet alle tassen het hok uit en vond dat we die moesten opbergen. Vreemde vent!
We hadden besloten in de hut te overnachten in verband met mijn knie, Karin’s rug, Maartje’s achillespees en papa zijn… tja, geen idee hihi. Maar ook om meer energie te krijgen voor morgen. Die wordt giga zwaar.
De sfeer wordt hier heel erg bepaald door de twee mannen. We zijn bijna niet welkom gewoon. Belachelijk, doe dit werk dan niet en koop een hutje op de hei! We gingen lekker eten, Deli’s Devil. Het was lekker. We zagen dat een groep Duitse wandelaars iets heerlijks voorgeschoteld kregen en Papa besloot dat te bestellen als nagerecht. Heerlijk gewoon. Chocoladetaartje, soort slagroom en soort zure room met aardbeiensaus en een perzik die papa uiteraard van zijn bord liet vliegen. Papa en ik deden de afwas en daarna genoten we van lekkere koffie en thee. Buiten zien we wolken voorbij zweven. Heel vreemd als daar zo’n berg in staat. Straks gaan we lekker slapen om zo morgen weer vroeg op te kunnen staan. Half vier kwamen we vandaag aan. De Familie Bakker survived staat heel mooi in het ijs gegrift.
We hadden besloten in de hut te overnachten in verband met mijn knie, Karin’s rug, Maartje’s achillespees en papa zijn… tja, geen idee hihi. Maar ook om meer energie te krijgen voor morgen. Die wordt giga zwaar.
De sfeer wordt hier heel erg bepaald door de twee mannen. We zijn bijna niet welkom gewoon. Belachelijk, doe dit werk dan niet en koop een hutje op de hei! We gingen lekker eten, Deli’s Devil. Het was lekker. We zagen dat een groep Duitse wandelaars iets heerlijks voorgeschoteld kregen en Papa besloot dat te bestellen als nagerecht. Heerlijk gewoon. Chocoladetaartje, soort slagroom en soort zure room met aardbeiensaus en een perzik die papa uiteraard van zijn bord liet vliegen. Papa en ik deden de afwas en daarna genoten we van lekkere koffie en thee. Buiten zien we wolken voorbij zweven. Heel vreemd als daar zo’n berg in staat. Straks gaan we lekker slapen om zo morgen weer vroeg op te kunnen staan. Half vier kwamen we vandaag aan. De Familie Bakker survived staat heel mooi in het ijs gegrift.
|
|
|
|
|
|
|
|
Vrijdag 15 augustus, dag 6
Het was vroeg vanochtend. Nog voordat de wekker ging werd ik wakker door papa. Hij lag weer eens heerlijk te snurken. Gelukkig ging kort daarna de wekker. Ook ik had zó lekker geslapen, echt heerlijk gewoon! Niet te warm, niet te koud! We moesten heel zachtjes doen, want het was heel vroeg, iets over zessen dacht ik. Uiteraard vielen de wandelstokken met een klap op de grond, viel papa bijna uit bed (we lagen in een stapelbed en papa lag bovenin) en we praatten ook iets te hard.
Eenmaal beneden werd er koffie gezet. Papa vertelde dat hij een compliment over de taart aan de Psychoot gaf en hij antwoordde met ‘yes I know….’. Even later vertelde hij aan paps dat hij patissier was geweest in Oslo! Moeilijk te geloven als iemand er best verwaarloosd uitziet. Hij vond het nog wel leuk om te horen dat het eten lekker was. De koffie was op. We vertrokken. We zagen Mister Stress (oftwel de Neuroot) achter zijn koeien aan strompelen. Ongelooflijk, maar vandaag is echt de mooiste dag van allemaal. En mooi weer én de laatste wandeldag. Onderweg zagen we een klein meertje. Het water lag stil en het was heel vreemd, maar eerst dacht ik dat ik in een inham keek. Maar het was een weerspiegeling van de berg erachter. Voor de verandering startten we met een hellingproef en ik vroeg of papa zeker wist dat dit de laatste dag was… Vandaag zouden we namelijk alleen maar dalen. Maar je kon niet alles voorspellen. We verlieten de rotsenvallei en kwamen weer in de groene vallei, met een prachtig stroompje. Nou ja, een wildwaterbaan mag je het ook noemen. Want we moesten het oversteken via een summerbridge.
Tussen Platvoet en zijn vrienden spotten we een rood tentje. Ik vond dat ze vrij lang uitsliepen, maar toen bleek dat het pas 8.15 uur was. Wijzelf waren 07.05 uur vertrokken. We liepen en liepen en toen begonnen we te dalen. Het was een vrij pittige daling. Als het had geregend waren we gegarandeerd uitgegleden. Wat waren we blij dat de zon scheen. De groten keien waren zo glad en zo lang achter elkaar dat de groep in tweeën splitte. Maart en ik hadden als eerste de giga steile stenenafdaling achter de rug. Daarna kwamen we in een bosafdaling. We kregen te maken met nieuwe wilde dieren: de rode mier, kever, vlinder en een libelle. Het uitzicht op de gigantische mooiste waterval werd door de bomen beperkt. De rode T’s waren steeds moeilijker te vinden, wat we best teleurstellend vonden. We moesten toch de goede weg vinden. Papa had heel sneaky op de kaart een beter pad gevonden.
Het was vroeg vanochtend. Nog voordat de wekker ging werd ik wakker door papa. Hij lag weer eens heerlijk te snurken. Gelukkig ging kort daarna de wekker. Ook ik had zó lekker geslapen, echt heerlijk gewoon! Niet te warm, niet te koud! We moesten heel zachtjes doen, want het was heel vroeg, iets over zessen dacht ik. Uiteraard vielen de wandelstokken met een klap op de grond, viel papa bijna uit bed (we lagen in een stapelbed en papa lag bovenin) en we praatten ook iets te hard.
Eenmaal beneden werd er koffie gezet. Papa vertelde dat hij een compliment over de taart aan de Psychoot gaf en hij antwoordde met ‘yes I know….’. Even later vertelde hij aan paps dat hij patissier was geweest in Oslo! Moeilijk te geloven als iemand er best verwaarloosd uitziet. Hij vond het nog wel leuk om te horen dat het eten lekker was. De koffie was op. We vertrokken. We zagen Mister Stress (oftwel de Neuroot) achter zijn koeien aan strompelen. Ongelooflijk, maar vandaag is echt de mooiste dag van allemaal. En mooi weer én de laatste wandeldag. Onderweg zagen we een klein meertje. Het water lag stil en het was heel vreemd, maar eerst dacht ik dat ik in een inham keek. Maar het was een weerspiegeling van de berg erachter. Voor de verandering startten we met een hellingproef en ik vroeg of papa zeker wist dat dit de laatste dag was… Vandaag zouden we namelijk alleen maar dalen. Maar je kon niet alles voorspellen. We verlieten de rotsenvallei en kwamen weer in de groene vallei, met een prachtig stroompje. Nou ja, een wildwaterbaan mag je het ook noemen. Want we moesten het oversteken via een summerbridge.
Tussen Platvoet en zijn vrienden spotten we een rood tentje. Ik vond dat ze vrij lang uitsliepen, maar toen bleek dat het pas 8.15 uur was. Wijzelf waren 07.05 uur vertrokken. We liepen en liepen en toen begonnen we te dalen. Het was een vrij pittige daling. Als het had geregend waren we gegarandeerd uitgegleden. Wat waren we blij dat de zon scheen. De groten keien waren zo glad en zo lang achter elkaar dat de groep in tweeën splitte. Maart en ik hadden als eerste de giga steile stenenafdaling achter de rug. Daarna kwamen we in een bosafdaling. We kregen te maken met nieuwe wilde dieren: de rode mier, kever, vlinder en een libelle. Het uitzicht op de gigantische mooiste waterval werd door de bomen beperkt. De rode T’s waren steeds moeilijker te vinden, wat we best teleurstellend vonden. We moesten toch de goede weg vinden. Papa had heel sneaky op de kaart een beter pad gevonden.
|
|
|
De afdaling was nog steeds pittig, maar we konden daarbij wel tijdwinst maken. Karin haar knieën hadden door de sterke stenenafdaling hun kracht verloren waardoor het niet zo snel meer ging. Maartje en ik grepen onze kans en liepen in ons tempo naar beneden. Bij een hek besloten we te wachten. We kwamen op onze geheime weg een stelletje tegen. Er kwam een ontzettende lekkere geur van hen af. Ik heb nog nooit zo lang kunnen genieten van zo’n lekkere geur. De zure opgedroogde geur zweetlucht van Maart en mij was niet te harden en de lucht uit onze mond…. Laat ik daar maar niet over beginnen.
Eenmaal bij dat hek dus, pakten wij snel de camera om onze oudjes op de foto te zetten. Het bleek dat we zo’n twintig minuten op hen vooruit gelopen waren. Zere knieën kunnen echt de das omdoen. Het bleek dat toen we in Kinsarvik aangekomen waren, het laatste stuk lopen over asfalt was een verrukking, we vijf uur over de tocht gedaan hadden, in plaats van de geschatte zeven uur. Dat was nog minder dan dat ze op de kaart hadden aangegeven! Op de camping rustten Maartje en ik uit en Papa en Karin gingen naar de bus richting Haukeliseter Fjellstue, daar stond Jaap Saab. Eenmaal wat bijgekomen begonnen Maartje en ik aan operatie tent op zetten, tot we het deuntje Lalalalaaa hoorden. We keken even op en dachten het zal wel. Tot we ‘The smell of you lingers on to me´, of iets dergelijks. We zagen iets beneden ons een hele grote groep mensen een soort yoga dans, maar dan slechter, doen. We hadden het niet meer. Ik rolde over de grond van het lachen en Maartje rende weg richting een boom om daar te bulderen. Wat een giller!!! De tent stond en we gingen op pad.
Boodschapjes gedaan, veel thee gedronken, rondjes gelopen, geplast en plots stond het rode tentje die we eerder die ochtend in de groene vallei tegenkwamen daar! We maakten een babbeltje. Papa en Karin hadden de bus van 14.20 uur en waren rond 19.30 uur weer bij ons. Precies op dat moment kwam de kudde Franse jongeren ook aan. De begeleider kwam een praatje maken en volgens mij keek hij Maart en mij na als we langs liepen. Een vriendelijke lach en een knipoog hebben we ook gekregen. We gingen eten, rode kool. De aardappelmoes was erg lekker, de rode kool zelf veel minder. Na nog een kop koffie gingen we naar bed. Morgen Bergen, woehoe!!!
Boodschapjes gedaan, veel thee gedronken, rondjes gelopen, geplast en plots stond het rode tentje die we eerder die ochtend in de groene vallei tegenkwamen daar! We maakten een babbeltje. Papa en Karin hadden de bus van 14.20 uur en waren rond 19.30 uur weer bij ons. Precies op dat moment kwam de kudde Franse jongeren ook aan. De begeleider kwam een praatje maken en volgens mij keek hij Maart en mij na als we langs liepen. Een vriendelijke lach en een knipoog hebben we ook gekregen. We gingen eten, rode kool. De aardappelmoes was erg lekker, de rode kool zelf veel minder. Na nog een kop koffie gingen we naar bed. Morgen Bergen, woehoe!!!
Zaterdag 16 augustus
We begonnen de dag met een douche! Wauw, heerlijk! Ongelooflijk dat je daar zo van genieten kan. Mijn rasta haar verdween, mooie kleertjes aan, make-upjes op. Ik voelde me als herboren. Voor de rest gold hetzelfde. Papa moest alleen nog goed zoeken naar een schone onderbroek. De hartkeks veranderden in brood. Heerlijk!!! Alles werd ingepakt en we reden met de auto naar Brimnes om daar de ferry naar de overkant te nemen en zo verder te rijden naar Bergen. Onderweg, de momenten dat ik niet aan het tukken was, genoot ik van het prachtige uitzicht op het fjord.
We begonnen de dag met een douche! Wauw, heerlijk! Ongelooflijk dat je daar zo van genieten kan. Mijn rasta haar verdween, mooie kleertjes aan, make-upjes op. Ik voelde me als herboren. Voor de rest gold hetzelfde. Papa moest alleen nog goed zoeken naar een schone onderbroek. De hartkeks veranderden in brood. Heerlijk!!! Alles werd ingepakt en we reden met de auto naar Brimnes om daar de ferry naar de overkant te nemen en zo verder te rijden naar Bergen. Onderweg, de momenten dat ik niet aan het tukken was, genoot ik van het prachtige uitzicht op het fjord.
|
|
Het schitterende water, de mooie bergen eromheen, de vele fruitkwekerijen langs de weg. Prachtig. Op de ferry kon je uitstappen. Alle zintuigen namen wat waar. De wind, de geur, de glinsteringen op het water, de andere Saab naast onze Saab: Jaap. De hoge bergen met af en toe wat sneeuw, de warme zon en ga zo maar door. Helaas geen vis, terwijl men hier heel veel vist. De autoweg waar we op rijden is heel smal en door de bochten hier is het af en toe heel eng als daar plots een tegenligger is.
|
|
|
|
Eenmaal in Bergen werden Maartje en ik gedropt in deze heilige stad. We gingen eerst naar een toilet in een gebouw met heel veel winkels. Uiteraard drongen we voor en betaalden alle twee geen tien kroon, hehe. De woedende blikken vielen mee. Het shop uur was aangeslagen. Heerlijk om een persoonlijke gids bij je te hebben! Alle winkels hebben we gezien. Een heerlijk Noors broodje worst ging erin en we aanschouwden volkdansers. We liepen naar de vismarkt. Ja, inderdaad daar werd heel veel vis verkocht.
Al die mannetjes liepen in een lief oranje hobbezakje met bretels hihi. Na wat drinken gekocht te hebben, besloten we lekker aan de haven te zitten, heerlijk in het zonnetje! Toen Maartje haar drinken op had, kwam er een mannetje (zwerver?!), die om haar flesje vroeg. Hij zei dat hij wel op die van mij zou wachten. Ja hoor, na een klein uurtje stond ie er nog steeds, haha! Braaf gaf ik hem mijn flesje. Rond kwart voor zeven kwamen papa en Karin. We gingen op een terras zitten met muziek. Echt heeeeel gezellig. Je werd er gewoon spontaan vrolijk van. Het biertje voelde ik wel zitten trouwens haha. We liepen wat door de stad. We vonden een leuk plekje om wat te eten. De zalm en de Bergse tong waren echt verrukkelijk! Zalig! Onderweg naar de auto vertelde Maartje van alles over de gebouwen, waar je lekker kon drinken, studeren en noem maar op. Eenmaal bij de tent dronken we nog wat. Zonsondergang aan zee, wauw! Heel erg mooi! Een prachtige dag was het. Wel vreemd om niet te lopen. Het zit wel in het ritme haha. O ja, terwijl Maartje en ik gedropt waren, gingen papa en Karin op zoek naar een camping. Ze hebben een prachtige plek gevonden. Daar tegen over staat wel dat we vijftien minuten moeten lopen voor de wc. Met daarin vrij veel hellingproefjes en dat de auto ergens beneden staat. Het uitzicht is mooi , het weer is mooi, kortom genieten J!
|
|
|
Zondag 17 augustus
Een heerlijke nacht! Mega buikpijn en drie hoopjes ergens bij een boom verderop, later werd ik wakker van de warmte in de tent. Maartje had de deur al open voor wat frisse lucht. Toch kreeg ze het te warm en crosste naar buiten voor wat kou. Ik volgde. Het was pas half negen. Karin en papa waren ook al wakker. De koffie werd gezet. Wauw, de zon scheen en wat helemaal grandioos was, was het broodje met gebakken ei, ui en tomaat! Heerlijk. Daarna nog wat drinken. Het was een echte luierzondag. Er werd een wasje gedraaid, heel veel gezond, boeken werden gelezen en kaarten richting Nederland werden geschreven.
Een heerlijke nacht! Mega buikpijn en drie hoopjes ergens bij een boom verderop, later werd ik wakker van de warmte in de tent. Maartje had de deur al open voor wat frisse lucht. Toch kreeg ze het te warm en crosste naar buiten voor wat kou. Ik volgde. Het was pas half negen. Karin en papa waren ook al wakker. De koffie werd gezet. Wauw, de zon scheen en wat helemaal grandioos was, was het broodje met gebakken ei, ui en tomaat! Heerlijk. Daarna nog wat drinken. Het was een echte luierzondag. Er werd een wasje gedraaid, heel veel gezond, boeken werden gelezen en kaarten richting Nederland werden geschreven.
Na de lunch, luierden we nog even door. Ik viel papa aan en hij haalde mij neer, ik overwon hem en liet hem om genade smeken. Even later kwam Maartje er ook nog bij en na wat krabwonden waren ze moe. Ik had iets te veel energie vandaag, na dertig pushups en heel wat situps was ik nog vol energie. Je wordt dan gewoon geïrriteerd omdat je zo veel energie blijft hebben, haha! Rond halfvier gingen we wat toeren door Norway. We dachten ergens een café gevonden te hebben, maar het was een soort bijeenkomst van Noren die zeilen… Ik schaamde me een beetje en we gingen er snel vandoor. Ik viel in slaap en werd wakker toen we bij een sjiek hotel aankwamen (nou ja, ze deden niet echt aan onderhoudt en de wc’s waren helemaal niet om aan te zien). Maart en ik hadden appelsap en papa en Karin een lekker biertje. De zon schijnt heerlijk en mensen doken zelfs in het water. Rond half zeven gingen we weer op “tent aan”.
Rond halfacht begonnen papa en Karin aan het eten (nadat we uitbundig een zak chips gegeten hadden). Lamme Hoorn aten we vandaag. Een lekkere pasta! Na een kop koffie gingen Maartje en ik afwassen, gezicht reinigen, plassen en tanden poetsen. Bij de afwas stonden we met een flinke bochel in onze rug te prutsen.. Maar deze hernia is makkelijk te overleven als je het vergelijkt met backpacken.
Hoe krijgen zusters Bakker het voor elkaar, maar er is ruzie verklaart met twee kleine opdondertjes die ons heel lang heel brutaal aankijken dan heel sneaky in hun taaltje wat murmelen… Schattig he die verrotte kleine ruzie zoekende KOTERS… Je zal ze altijd en overal tegenkomen! Leave us alone haha! Na een kop thee duiken we lekker ons bed in! Morgen een rondleiding in Bergen met Maartje als gids leuk! Oja onze buurman vanmorgen blerde ons wakker en gigantisch hard! Misschien had ie ruzie met zijn vrouw. Daarstraks (tijdens het eten) sprong die de hele tijd naar boven en toen naar beneden. Het leek wel op bungeejumpen! Misschien is ie vannacht stil, hihi! Slaap lekker buurman!
Rond halfacht begonnen papa en Karin aan het eten (nadat we uitbundig een zak chips gegeten hadden). Lamme Hoorn aten we vandaag. Een lekkere pasta! Na een kop koffie gingen Maartje en ik afwassen, gezicht reinigen, plassen en tanden poetsen. Bij de afwas stonden we met een flinke bochel in onze rug te prutsen.. Maar deze hernia is makkelijk te overleven als je het vergelijkt met backpacken.
Hoe krijgen zusters Bakker het voor elkaar, maar er is ruzie verklaart met twee kleine opdondertjes die ons heel lang heel brutaal aankijken dan heel sneaky in hun taaltje wat murmelen… Schattig he die verrotte kleine ruzie zoekende KOTERS… Je zal ze altijd en overal tegenkomen! Leave us alone haha! Na een kop thee duiken we lekker ons bed in! Morgen een rondleiding in Bergen met Maartje als gids leuk! Oja onze buurman vanmorgen blerde ons wakker en gigantisch hard! Misschien had ie ruzie met zijn vrouw. Daarstraks (tijdens het eten) sprong die de hele tijd naar boven en toen naar beneden. Het leek wel op bungeejumpen! Misschien is ie vannacht stil, hihi! Slaap lekker buurman!
|
|
Maandag 18 augustus
Gamba’s in knoflookmarinade gegeten. Naar Fantoft (heeft Maartje gewoond) geweest. Bergen bezocht.
Gamba’s in knoflookmarinade gegeten. Naar Fantoft (heeft Maartje gewoond) geweest. Bergen bezocht.
Dinsdag 19 augustus 2008
Vannacht hebben we Diede naar het vliegveld gebracht. Ze was best wel een beetje zenuwachtig. Ze wilde er ook heel goed uitzien omdat ze weer in de bewoonde wereld kwam,ook voor een jongen die haar van Schiphol zou afhalen. Diede moest bij de douane haar armband, ketting, riem en tenslotte ook haar schoenen uitdoen. Het was heel spannend of ze haar kleren aan mocht houden. Toen ze gescreend was mocht ze alles weer om en aan doen. We zwaaiden naar elkaar en Diede liep de verkeerde kant uit. Dus we bleven nog even wachten tot we haar de goede kant uit zagen lopen en we zwaaiden weer naar elkaar.
Morgen rijden we naar Jotunheimen. Dit keer zonder onze moedige en heldhaftige Diede. Ik hoop dat we nog meer wilde dieren zien dan alleen maar spinnen, vliegen, wespen, roofvogels, musjes, libellen of verdwaalde hondjes.
Terug naar de tent zagen we flarden damp boven het water hangen. Met een beetje fantasie zag je monsters en andere sprookjesdieren met een kwaadaardig karakter rond cirkelen. Op de camping bleek het vochtgehalte ook hoog. De tenten en de tarp hingen mistroostig van het nat. Snel onze klamme bedjes in om nog een paar uurtjes slaap in te halen.
Vannacht hebben we Diede naar het vliegveld gebracht. Ze was best wel een beetje zenuwachtig. Ze wilde er ook heel goed uitzien omdat ze weer in de bewoonde wereld kwam,ook voor een jongen die haar van Schiphol zou afhalen. Diede moest bij de douane haar armband, ketting, riem en tenslotte ook haar schoenen uitdoen. Het was heel spannend of ze haar kleren aan mocht houden. Toen ze gescreend was mocht ze alles weer om en aan doen. We zwaaiden naar elkaar en Diede liep de verkeerde kant uit. Dus we bleven nog even wachten tot we haar de goede kant uit zagen lopen en we zwaaiden weer naar elkaar.
Morgen rijden we naar Jotunheimen. Dit keer zonder onze moedige en heldhaftige Diede. Ik hoop dat we nog meer wilde dieren zien dan alleen maar spinnen, vliegen, wespen, roofvogels, musjes, libellen of verdwaalde hondjes.
Terug naar de tent zagen we flarden damp boven het water hangen. Met een beetje fantasie zag je monsters en andere sprookjesdieren met een kwaadaardig karakter rond cirkelen. Op de camping bleek het vochtgehalte ook hoog. De tenten en de tarp hingen mistroostig van het nat. Snel onze klamme bedjes in om nog een paar uurtjes slaap in te halen.
Ondertussen zat ik (Diede) in de goede gate te wachten. Ik vond het bere interessant. Toen we eenmaal naar binnen mochten bekeek ik goed hoe de steward en purser te werk gingen. Ik zat op een goede plek en kon van het uitzicht genieten. Ik voelde me best onrustig. Omdat ik weer naar huis ging, maar ook omdat ik paps, Karin en Maartje achter liet. We kregen koffie en een broodje. Het smaakte goed, alhoewel de koffie koud was.. Maar goed, vliegende catering heeft het al druk genoeg hihi! In Oslo mocht ik nog even gebruik maken van de freeshopping hal! Ik nam nog wat chocolade mee voor mijn vriendinnen! De vlucht naar Amsterdam ging goed, ik kon alleen wolken zien tijdens de vlucht. Maar wanneer zie je wolken vanaf de bovenkant? Dus ik genoot volop! In Nederland was het vies weer! Helaas. Nu moest ik voor het eerst op mijn koffer wachten! Ik wist helemaal niet waar en hoe dat in zijn werking ging, dus ik volgde als een tam schaap de kudde. Daar kwam een gigantische rode vlek aan! Die is van mij! Gehe! Toen ging de deur open en was ik weer in het kleine vlakke Nederland terecht gekomen! Wat een toffe vakantie heb ik gehad! Zeker weten!
Tekst: Diede Bakker
Tekst intermezzo: Karin Moor
Foto's: Karin Moor en Leen Bakker
Tekst: Diede Bakker
Tekst intermezzo: Karin Moor
Foto's: Karin Moor en Leen Bakker
